Miecz Lata, Rick Riordan - recenzja

MAGNUS CHASE nie jest typem grzecznego chłopca. Od strasznej nocy przed dwoma laty, kiedy mama kazała mu uciekać, a potem zginęła, żyje samotnie na ulicach Bostonu. Przetrwał dzięki sprytowi i inteligencji, będąc zawsze o krok przed policją i kuratoriami.
Pewnego dnia Magnus dowiaduje się, że ktoś jeszcze usiłuje go znaleźć – wuj Randolph, człowiek, przed którym mama zawsze go ostrzegała. Kiedy usiłuje przechytrzyć wuja, wpada prosto w jego łapy. Randolph zaczyna mu opowiadać coś, co brzmi jak brednie o skandynawskiej historii i dziedzictwie Magnusa – zaginionej od tysięcy lat broni.
Coraz więcej elementów układanki zaczyna się jednak składać w sensowną całość. Z zakamarków pamięci Magnusa powracają powieści o bogach Asgardu, wilkach i Ragnaröku – dniu sądu. Ale Chase nie ma czasu na zastanawianie się nad tym, ponieważ świat zostaje zaatakowany przez ogniste olbrzymy i Magnus musi wybrać między własnym bezpieczeństwem a życiem wielu niewinnych ludzi.


Parę książek wujka Ricka mam już za sobą i powiem wam, że do "Magnusa Chase'a" miałem naprawdę bardzo duże oczekiwania. Myślałem, że Riordan wyczerpał już swój limit w serii o Percym Jacksonie i o "Olimpijskich Herosach", których swoją drogą jeszcze nie skończyłem. Znak Ateny przeczytałem w sierpniu i jeszcze nie skończyłem kolejnego tomu, ale teraz skupimy się na mitologii nordyckiej. Oczywiście między grecką, a nordycką mitologią jest pewien "przeskok" (?), ale tak jak napisałem myślałem, że nic mnie w tej książce nie zaskoczy, a jednak była naprawdę bardzo oryginalna.

Cieszę się, że autor znowu postanowił napisać grubszą książkę. No sorki memorki, ale chyba każdy z nas woli przeczytać naprawdę bardzo dobrą lekturę, która ma ponad pięćset stron niż taką, która ma ich trzysta. Bohaterowie i ten cudowny świat mitologii nordyckiej... Ach po prostu się rozpływam! "Miecz Lata" wciąga już od samego początku i snapowicze wiedzą, że już po przeczytaniu sześćdziesięciu stron zakochałem się w tej książce na zabój. Oczywiście są pewne nawiązania do jego poprzednich serii o bogach greckich i rzymskich, ale jest to zrozumiałe i naturalne. Tym razem jednak  przyjaciółmi głównego bohatera nie są herosi, a elfy i skrzaty. Do tego bardzo podoba mi się to jak pisze autor. Naprawdę Hubert? Dopiero po przeczytaniu jego dziewiątej książki to zauważyłeś? Oczywiście, że nie, ale dopiero teraz zobaczyłem jak bardzo Rick Riordan jest świetny. Nie skupia się on już tylko i wyłącznie na tych różnego rodzaju bóstwach itd., ale również na "pobocznych tematach". Jego bohaterowie są heteroseksualistami, homoseksualistami, niektórzy są innego koloru skóry niż biały. I to jest naprawdę cudowne. Może teraz nie wiecie o co mi chodzi, ale po przeczytaniu, którejś z jego książek się na pewno przekonacie. 

Standardowo teraz powinienem zacząć wypisywać minusy tej pozycji, ale po prostu nie mogę się ich dopatrzeć. Pewnie magia tego świata mnie oczarowała, ew. stoi za tym jakiś bóg. No właśnie bogowie... To jedyny minus tej książki. W większości są to naprawdę wkurzające postacie, które zachowują się jak małe dzieci, ale zdarzają się również wyjątki. 

Mimo, że jestem naprawdę oczarowany tym światem to jednak moje serce należy do mitologii greckiej. Po prostu o niej wiem najwięcej i najdłużej w niej "siedzę". Tak czy siak polecam wam z całego serducha tę książkę. Jest naprawdę świetna i tak jak napisałem wyżej mimo, że nie jest jakaś cieniutka to nawet się nie zorientujecie kiedy się skończy. Radzę od razu zaopatrzyć się w drugi tom. Fani Ricka na pewno poprą moje zdanie, prawda? Pewnie ta recenzja byłaby troszkę dłuższa, ale parę opinii pozostawię do recenzji drugiego temu, która pojawi się już niedługo!

★★★★★★★★★★