Świt, który nie nadejdzie, Remigiusz Mróz - recenzja

Odważysz się wejść w przestępczy świat przedwojennej Warszawy? 
Były pięściarz, Ernest Wilmański, to człowiek bez przeszłości. Stracił wszystko, co miał do stracenia. W poszukiwaniu nowego życia wyjechał do stolicy, jednak znalazł się w złym czasie i w złym miejscu. Zanim zaczął rozglądać się za pracą, praca znalazła jego i… nie miała nic wspólnego z uczciwym zarobkiem. 
Wilmański wbrew swojej woli został wciągnięty w świat Banników, grupy przestępczej, która swą nazwę zawdzięcza temu, że z przeciwnikami rozprawia się tak, jak robił to słowiański demon – topiąc ich w baniach. 
Ernest wspina się po gangsterskiej drabinie, nie spodziewając się, że jedna kobieta może pokrzyżować wszystkie jego plany. Ani że zjawy z przeszłości dopomną się o uwagę…


Mróz to jedno z najpopularniejszych nazwisk polskich autorów. Jest o nim głośno na praktycznie wszystkim portalach społecznościowych np. blogosfera, yt czy instagram. Jako, że postanowiłem, iż w tym roku przeczytam przynajmniej dwanaście książek polskich autorów to pewniakiem była przynajmniej jedna lektura Mroza i padło akurat na "Świt, który nie nadejdzie". Po głośnej "Kasacji" i całej serii o Zordonie i Chyłce miałem ogromną ochotę zapoznać się z ich światem, ale po stu stronach sobie odpuściłem. Sięgając po "Świt" nie spodziewałem się czegoś super, ponieważ mafia itd. to zupełnie nie moje klimaty. Jeśli czytacie moje posty od jakiegoś czasu to zapewne zdążyliście już zauważyć, że kiedy mówię, że jakaś książka mi się nie podoba to zawsze jest odwrotnie. Tak było i tym razem.

Dostałem naprawdę mocną i genialną lekturę dla facetów - im powinno się to na pewno spodobać, ale z tego co wiem "Świt, który nie nadejdzie" zbiera również pozytywne opinie ze strony płci pięknej. Wiecie, że gustuję w takich bardziej "delikatniejszych książkach", (no chyba, że jest to fantastyka to wtedy musi się tam cały czas coś dziać haha). Tej lekturze nie brakuje praktycznie niczego, a jednak ocena nie jest maksymalna. Za chwilę napiszę wam dlaczego, ale teraz skupię się na plusach. Przede wszystkim bohaterowie, którzy są naprawdę świetnie wykreowani. Akcja "przeskakuje" z jednego bohatera na drugiego (coś jak w "Szklanym Tronie", ale niestety nie pamiętam jak nazywa się ta narracja - jeśli ktoś z was wie niech podzieli się ze mną tą informacją w komentarzu haha). Klimaty powojennej Warszawy - myślałem, że mi nie przypadną to gustu no, ale się myliłem. Ta książka ma tak świetny klimat, że o jeju! Naprawdę potrzebuję więcej i szkoda, że Remigiusz Mróz nie zrobił z tego jakiejś trylogii/dylogii. Przed chwilką wspomniałem o "Szklanym Tronie", który swoją drogą aktualnie czytam po raz drugi. Główny bohater strasznie przypomina mi Cealenę, ale to chyba jest plus bo strasznie lubię tę dziewczynę haha.

No dobra teraz czas na ten koszmarny minus, który naprawdę bardzo wpłynął na moją opinię o tej książce bo gdyby nie on to ocena byłaby pewnie nawet o dwie gwiazdki wyższa! O czym mówię? O koszmarnym zakończeniu, którego domyśliłem się po przeczytaniu pierwszego rozdziału. Mam wrażenie, że tak samo skończy się "Szklany Tron", ale mam nadzieję, że tak się nie stanie bo to jednak seria mojego życia. No niestety nie powiem wam nic więcej o tym zakończeniu bo byłby to po prostu spoiler, a ja takich koszmarnych rzeczy w swoich recenzjach nie piszę. Pomyśleć, że jeszcze dwa lata temu uwielbiałem spoilery i sam kochałem spoilerować, ale wiecie - ludzie się zmieniają haha.

Już podsumowując. Naprawdę polecam wam tą książkę, a w szczególności mężczyznom, którym na dziewięćdziesiąt dziewięć procent powinna się ona spodobać. Mam nadzieję, że nie było to moje ostatnie z Mrozem i kiedyś przekonam się do "Kasacji". Na koniec mam do was jeszcze pytanie. Wolelibyście, żeby moje posty były dłuższe czy niech zostaną takie jakie są? Ja osobiście wolę czytać i pisać krótsze, ale ten blog jest również dla was, a nie tylko dla mnie, a więc dlatego zadaję wam to pytanie.

★★★★★★★☆☆☆