Zdobyć to co tak ulotne, Beatrice Colin - recenzja

Urzekająca powieść dla tych, którzy wierzą w miłość.
Gwarny, pełen życia Paryż belle époque, a w nim pnąca się wysoko w górę wieża Eiffla – najprawdziwszy cud ze stali i powietrza.
On – inżynier zatrudniony w firmie Eiffla, ona – młoda wdowa, towarzysząca w podróży po Europie rodzeństwu. Między nimi rodzi się uczucie. Rzeczywistość pokaże jednak, że dzieli ich zbyt wiele, by mogli być razem. Co będą w stanie poświęcić, żeby miłość przetrwała?Obowiązkowa lektura dla miłośników romantycznego Paryża i dla tych, którzy o miłość gotowi są walczyć na przekór wszystkiemu.


Muszę już chyba przystopować. Jest to już piąta lub czwarta książka w tym roku gdzie akcja toczy się we Francji. Oczywiście uwielbiam ten kraj jak i jego stolicę, ale jak na razie muszę przestać czytać tego typu książki (kiedy piszę ten post słucham francuskiej piosenki proszę zabijcie mnie haha). To było trochę nie na temat "Zdobyć tego co tak ulotne", a więc teraz po prostu poopowiadam wam o tym co mi się podobało w tej lekturze, a co nie.

Największym plusem jest styl pisania autorki i ten klimat, który towarzyszy na podczas czytania. To dwie tak słodkie rzeczy, które naprawdę cenię w książkach. Szkoda, że właśnie taki klimat występuje w naprawdę małej ilości pozycji. W przeciwieństwie do innych czytadeł, które już mam zapisane na liście "przeczytane w dwutysięcznym siedemnastym roku" w tym naprawdę odczuwać, że wszystko dzieje się we Francji. Budowana była wtedy wieża Eiffla, która jest również na okładce. Kolejną rzeczą, która spodobała mi się podczas czytania byli bohaterowie oraz ten "świat", który co prawda był normalny, ale wszystko dzieje się w  tysiąc osiemset osiemdziesiątym siódmym roku i później. To też na pewno dodaje takiego uroku. Sam nie wiem czy doliczyć tutaj zakończenie czy nie.

No właśnie - zakończenie... Co prawda książka skończyła się tak jak chciałem, ale to zakończenie było takie "otwarte". Należę do mniejszości i wolę kiedy autor/autorka "narzuci" mi zakończenie. Po prostu nie lubię go sam sobie wymyślać, a tutaj już mamy własne pole do popisu jeśli chodzi o to co dzieje się po zakończeniu lektury. Największym minusem jest jednak to, że przez pierwsze sto pięćdziesiąt stron wynudziłem się na śmierć. Naprawdę miałem ochotę zamknąć tą książkę, rzucić ją o ścianę i już więcej do niej nie wracać. Na szczęście tak nie zrobiłem i wyszło mi to na dobre.

Polecam na pewno takim osobom, które bardzo lubią "spokojne" książki. Nie dzieje się nic nie wiadomo jak ciekawego, ale lektura sama w sobie jest właśnie ciekawa. Naprawdę było to bardzo ciekawe spotkanie i pomimo średniej oceny na lubimy czytać polecam ją wam na takie chłodne wieczory.

Za książkę dziękuję grupie wydawniczej Foksal!

★★★★★★☆☆☆☆