Tytany, Victoria Scott - recenzja

Odkąd tytany pojawiły się w Detroit, świat Astrid Sullivana obraca się wokół tych pół koni, pół maszyn, które dosiadane przez dżokejów startują w morderczych i emocjonujących wyścigach. Wraz z najlepszą przyjaciółką dziewczyna spędza wiele godzin na torze. Fascynują ją nie tylko emocje związane z wyścigami, ale też to, jak bardzo te zaprogramowane, półmechaniczne stworzenia wydają się prawdziwe. Astrid marzy, by kiedyś dotknąć jednego z nich.…ale też trochę ich nienawidzi. Jej ojciec stracił wszystko na zakładach bukmacherskich. Dziewczyna widzi też przepaść między bogatymi dżokejami, których stać na kosztowne maszyny do jazdy, a jej przyjaciółmi i sąsiadami, którzy czasem ostatnie pieniądze stawiają w zakładach, licząc na łut szczęścia.
Ale kiedy Astrid ma szansę wystartować na jednym z tytanów w derbach, postanawia zaryzykować wszystko. Ponieważ dla dziewczyny stojącej po złej stronie toru wyścigi to coś więcej niż szansa na sławę i pieniądze. To także heroiczna walka o lepszą przyszłość.

Och, och, och. Kolejne spotkanie z panią Victorią Scott to kolejna dawka emocji. Zawsze na początku recenzji piszę trochę o książce czy mi się nie podobała itd. (tak jestem bardzo schematyczny", a tym razem naprawdę nie wiem co powiedzieć także może po prostu będę pisać to co mi przyjdzie do głowy? Zawsze jakieś rozwiązanie haha.

Serdecznie polecam zapoznać się z twórczością tej autorki. Styl pisania jest naprawdę lekki, a lektura jest tylko i wyłącznie przyjemnością. Świat i akcja. No cóż bohaterów znowu nie mogę pochwalić, ponieważ po raz kolejny byli tacy troszeczkę "nijacy", ale jak dla mnie da się do przeżyć. Scott jak dla mnie jest największym odkryciem roku. Potrzebuję jej książek teraz! Natychmiast! A wszystkie te, które zostały wydane w Polsce mam już za sobą także smuteczek, a z tego co wiem to autorka ma już wydanych za granicą parę perełek także mam nadzieję, że wydawnictwo zdecyduje się na wydanie ich w naszym kraju. Będę wielbić IVUI jeszcze bardziej.

Minusy. No tak ci bohaterowie. Lekko nijacy, lekko nudni, lekko wkurzający. Tak jak w "Ogniu i wodzie" tylko, że "Tytani" byli po prostu słabsi. Chyba za bardzo się napaliłem na to, że to będzie jeszcze lepsze od wymienionej wyżej serii, a moim zdaniem do każdej książki powinno się podchodzić na luzie. Jeśli przeczytało się same negatywne opinie nie przejmować się nimi. Jeśli same pozytywne również trzeba się nimi "nie przejmować". Troszeczkę dziwnie to brzmi, ale myślę, że pewnie wiecie o co chodzi.

Jak dla mnie mogłaby być to trylogia/dylogia, a nie "pojedyncza" książka. Szacunek dla Pani Victorii, że wszystkie swoje myśli bez żadnych niepotrzebnych opisów pomieściła w jeden książce liczącej około trzysta stron. Zauważyłem, że często również pod koniec recenzji piszę wam komu polecam daną pozycję. Chyba muszę to zmienić bo ostatnio takie wyznaczanie granic wiekowych zaczyna mnie drażnić bo i tak nikt się do tego nie dostosowuje także polecam wszystkim haha.

Za książkę dziękuję wydawnictwu IUVI

★★★★★★★★☆☆