Do zobaczenia nigdy, Eric Lindstrom - recenzja

Zaskakujący debiut literacki o niewidomej nastolatce.
Zasada numer 1: nie traktuj jej inaczej tylko dlatego, że jest niewidoma.
Zasada numer 2: jeśli ją oszukasz, nie będzie drugiej szansy.
Parker Grand jest niewidoma. Straciła mamę w wypadku samochodowym, jej ojciec popełnił samobójstwo a Scott – były chłopak – zawiódł zaufanie. To całkiem sporo jak na jedną nastolatkę… Parker stara się być twardą dziewczyną. Kiedy nie biega swoją ulubioną trasą biegową, zajmuje się sercowym wsparciem i udzielaniem porad życiowych nieco zagubionym szkolnym przyjaciołom. Robi wszystko, żeby nie płakać, ale nie może już dłużej udawać, że nic złego się nie stało. Szczególnie, że kiedy w końcu zrozumie, co tak naprawdę przytrafiło się jej ojcu i dlaczego Scott tak się zachował, odkryje prawdę o tym, że nie wszystkie rzeczy są takimi, na jakie wyglądają…
Wzruszająca, szczera i mocna opowieść o przyjaźni, dorastaniu, tolerancji i żałobie po stracie, która może przynieść tylko ukojenie.



Jeśli jesteście na moim blogu kolejny raz w tym miesiącu to pewnie zauważyliście, że ostatnio bardzo często sięgam po debiuty literackie. Kiedyś już o tym pisałem, że naprawdę lubię patrzeć na to jak autor się "rozwija", bo najczęściej jest tak, że pierwsza książka jest przeciętna, a następne już coraz lepsze. "Do zobaczenia nigdy" Erica Lindstroma na pewno się do nich nie zalicza, bo jest to naprawdę dobry debiut!

Jest lato, wakacje. Zdecydowanie królują u mnie powieści lekkie, młodzieżowe, krótkie, takie które pochłonę w parę godzin. Zazwyczaj nie spodziewam się fajerwerków. Po prostu szukam czegoś na raz, ale znowu się pozytywnie zaskoczyłem. "Do zobaczenia nigdy" to książka podobna do pozycji "Indeks Szczęścia Juniper Lemon". Również nie jest zbyt gruba, wciąga, porusza dosyć "trudny"/"ciężki" temat. Parker Grand jest niewidoma. Po fenomenie "Szklanego Tronu" i Cealeny coraz częściej główne bohaterki w lekturach były; twarde, stanowcze, czasami irytujące i już po prostu przejadło mi się to, bo nie każdy potrafił dobrze taką postać wykreować jednak panu Ericowi udało się to. Podczas czytania książek rzadko płaczę. Ba, płakałem chyba tylko raz i teraz tak się zastanawiam jak na takim momencie mogłem uronić chociażby jedną łzę. Ale muszę przyznać, że wzruszam się, na niektórych czytadłach, jednak również nie zdarza mi się to zbyt często. Jak się pewnie możecie domyślać autorowi "Do zobaczenia nigdy" udało się tego dokonać. Bardzo spodobała mi się narracja, która jest prowadzona w taki naturalny sposób, dzięki czemu możemy podejrzeć życie osoby niepełnosprawnej. Nie zawsze podczas czytania poznajemy osobę niewidomą. 

"Do zobaczenia nigdy" porusza normalne tematy młodzieżówek, czyli; nastoletnie dramy, pierwsza miłość, kłótnie z przyjaciółmi itd., ale mimo wszystko powieść, która wyszła spod pióra Erica Lindstromna jest na swój sposób wyjątkowa i sam nie wiem co mi się w niej nie podobało. Chyba nic, bo w moim zeszytu z minusami i plusami, ta pierwsza rubryczka jest pusta. Często kiedy recenzuję młodzieżówki pojawiają się komentarze w stylu "niestety to nie mój ulubiony typ literatury", ale uważam, że tę pozycję warto przeczytać. Może nie zmienicie zdania na temat młodzieżówek, bo po prostu po przeczytaniu jednej bardzo dobrej książki, opinii i tak się nie zmieni, ale myślę, że kiedy zaczniecie ją czytać, a następnie odłożycie, po jej przeczytaniu nie będziecie odczuwać niesmaku. 

Za książkę dziękuję wydawnictwu YA!

★★★★★★★★☆☆