Ja, Anielica i Ja, Potępiona / Katarzyna Berenika Miszczuk

(jest to opis pierwszego tomu, obawiam się, że gdybym wstawił opis drugiej czy trzeciej części, mógłbym wam coś zaspoilerować)

Gdy dwudziestoletnia Wiktoria zostaje zamordowana, zaczyna nowe życie. Dosłownie. Trafia do piekielnego Los Diablos, gdzie dostaje intratną posadę diablicy. Jej zadaniem jest targowanie się o dusze zmarłych, czyli potencjalnych nowych obywateli Piekła. Jednak Wiktoria nie potrafi pogodzić się ze swoją przedwczesną śmiercią, dlatego ciągle wraca na ziemię. Postanawia też zawalczyć o miłość swojego życia i... wybrać między przystojnym diabłem Belethem a śmiertelnikiem Piotrem. Ja, diablica to wybuchowa mieszanka dwóch rzeczywistości - ziemskiej i piekielnej; to również korowód barwnych postaci, takich jak neurotyczna Śmierć, narcystyczna Kleopatra (tak, TA Kleopatra) czy diaboliczny Azazel, którego plan przewiduje zdobycie władzy nad całym światem piekielno-niebiańskim. 

-lubimy czytać.

Naprawdę nie wiem dlaczego tak długo zwlekałem z przeczytaniem pierwszego i drugiego tomu tej trylogii. "Ja, diablicę" przeczytałem już ponad pół rok temu, dokładniej w grudniu i możliwe, że pamiętacie - spodobała mi się. Zawsze, kiedy robiłem zamówienie z książkami zapominałem o zamówieniu "Ja, anielicy" i "Ja, potępionej". Jednak nastał ten dzień, kiedy już mogłem dorwać się do lektury.

Obydwie części mi się spodobały, ale nie tak bardzo jak pierwszy tom. Szczerze sam nie wiem dlaczego, chociaż chyba zacząłem trochę inaczej oceniać książki, wyłapuję więcej błędów logicznych (nie mówię, że w którejś z tych pozycji się one znajdują, po prostu jeszcze rok temu nie posiadałem tej "umiejętności"). Pani Katarzyna Berenika Miszczuk to zdecydowanie moja ulubiona, polska pisarka. Uwielbiam jej język, przez jej powieści się po prostu płynie. Duża dawka humoru, ale takiego dobrego humoru, bo tak jak kiedyś już o tym pisałem, autorzy w swoich książkach tworzą postacie, które niby mają być śmieszne, ale zazwyczaj są po prostu żałosne. W żadnej z pozycji, którą napisała pani Miszczuk tak nie ma, (a przynajmniej w tych, które przeczytałem), ale skoro jesteśmy już w temacie bohaterów to się na nim trochę zatrzymamy. Nie pasuje mi tutaj trójkąt miłosny między Wiktorią, Belethem i Piotrkiem. Ludzie narzekają, że trójkąty miłosne to już tak bardzo oklepany wątek itd., ale mi one w powieściach typu "Ja, diablica" w ogóle nie przeszkadzają o ile bohaterzy, którzy do niego należą są w porządku. Trochę było mi żal Wiktorii, że musiała wybierać między dzieciakiem Piotrkiem, a Belethem, który zrobił jej tyle nieprzyjemnych rzeczy. Po co? No, ale tak już musiało być, wiem że inni są w jakiś teamach, ale ja do żadnego z nich nie należę haha.

Podsumowując trylogię jak najbardziej polecam. Dzisiaj jest przepiękny, deszczowy dzień, a każda z tych książek jest właśnie idealną pozycją na takie chwile. Często zapominam, o niektórych książkach, że je w ogóle przeczytałem itd., ale ta seria na pewno do nich nie należy. Myślę, że w przyszłości do niej wrócę.

Za obydwie książki dziękuję wydawnictwu WAB!

Ocena drugiego tomu;

★★★★★★★★☆☆

Ocena trzeciego tomu;

★★★★★★★★☆☆

I tak na koniec, kompletnie odbiegając od recenzji mam do was dwa pytania. Co myślicie o nowym wyglądzie bloga i czy chcielibyście zobaczyć jakieś posty okołoksiążkowe na moim blogu? Jeśli tak to koniecznie mi napiszcie jakie!