Zima w Lizbonie, Antonio Munoz Molina - recenzja

Miłość i samotność. Alkohol, jazz i Lizbona nocą – najczęściej nagradzana powieść Munoza Moliny.

Nasza przyjaźń była doraźna, nocna, oparta raczej na zbliżonych upodobaniach alkoholowych – piwo, białe wino, angielski dżin, burbon – niż na bezwstydzie jakichkolwiek wynurzeń, w jakie nigdy, no, może prawie nigdy nie zdarzało nam się popaść. Jako pijacy ze znacznym stażem obaj nie wierzyliśmy zbytnio w przesadną euforię i przyjaźń niesione przez alkohol i noc. Tylko raz, nad ranem, pod wpływem czterech nieroztropnych wytrawnych martini Biralbo opowiedział mi o swojej miłości do dziewczyny prawie mi nieznanej – Lukrecji – i o ich wspólnej podróży, z której właśnie powrócił. Obaj wypiliśmy zbyt dużo tamtej nocy. Następnego dnia, kiedy wstałem, okazało się, że wprawdzie nie mam kaca, ale ciągle jestem pijany, i że zapomniałem wszystko, co mi opowiedział. Pamiętałem jedynie nazwę miasta, w którym ta – tak gwałtownie rozpoczęta i zakończona - podróż miała dobiec kresu: Lizbona
- fragment powieści

Tak naprawdę nie wiem od czego zacząć. Ta książka była inna niż większość książek. Ale czy to było na plus?

Ta recenzja na pewno mi nie wyjdzie, ponieważ nie wiem jak zebrać myśli po przeczytaniu tej lektury. Tak czy siak wiem parę rzeczy. Na przykład to, że znowu natrafiłem na pozycję gdzie autor używa bardzo długich opisów i już po prostu mdli mnie jak takie widzę. Teraz boję się otwierać jakąkolwiek książkę bo okaże się jeszcze, że znowu znajdują się w niej same opisy.

No tak te opisy... Na pewno nie można zarzucić autorowi, że pisze źle. Autor ma bardzo bogate słownictwo, ale moim zdaniem pisze nieciekawie. Bardzo wynudziłem się kiedy czytałem "Zimę w Lizbonie", a przecież ta lektura jest najczęściej nagradzaną pozycją tego autora! Na pewno spodziewałem się czegoś więcej.

Co najczęściej dzieje się w książce? Główni bohaterowie praktycznie cały czas chodzą do różnego rodzaju barów, a główny bohater cały czas rozmawia o dziewczynie, której imię brzmi "Lukrecja" i "musi ją znaleźć".

Kompletnie nie rozumiem "Zimy w Lizbonie". Tak naprawdę nic się w niej nie dzieje. Może końcówka trochę podnosi na duchu tą książkę, ale i tak moim zdaniem jest słaba.

Jeszcze krótko o wydaniu. Na pewno ono odpycha od przeczytania. Bardziej chodzi mi o okładkę. No cóż jest po prostu brzydka. Zwykłe zdjęcie i napis. Na tyle książki nie ma nawet opisu, a więc ktoś kto pierwszy raz słyszy o "Zimie w Lizbonie", chodzi po księgarni i nagle znajduje ten tytuł raczej go nie kupi bo nie wie o czym to jest, a okładka "nie wymiata". Przynajmniej ja tak uważam. Jednak czcionka jest dosyć przyjemna...

No cóż przepraszam, że tak krótko, ale jakoś dziwnie zadziałała na mnie ta książka i tak jak już mówiłem. Sam nie wiem co mogę o niej jeszcze powiedzieć.

★★☆☆☆☆☆☆☆☆

Za książkę dziękuję księgarni internetowej PanTomasz.pl!